[wyprawa] Szlakiem Orlich Gniazd z dziećmi

[annogre]

Zainspirowani wyprawą z dziećmi kolegi z tegoż forum Szlakiem Orlich Gniazd, postanowiliśmy porwać się w jurę z naszymi pociechami, które pewne doświadczenie rowerowe wypracowały m.in. na singletrackach w Świeradowie Zdroju.

Ja, mąż (RideMyBike) , Magda (12l), Krzyś (10l) i Bartek (10l) wyruszyliśmy z Częstochowy z zamiarem pokonania przede wszystkim szlaku pieszego.

 

 

 

Nie bez powodu napisałam "pokonania", ponieważ uwzględnialiśmy dużo prowadzenia.. i kryzysów. Jednak ich ilość troszkę nas przerosła.

 

 

 

Przez 4 dni w zasadzie niewiele razy rezygnowaliśmy ze szlaku pieszego, twardo brnęliśmy do przodu, podnosząc na duchu nasze pociechy.

 

 

 

Magda niestety od samego początku nie miała przekonania do tej wyprawy i jej negatywne nastawienie mocno nadwyrężało morale grupy.

 

 

Dołączając do tego piaszczyste odcinki od strony Częstochowy, które dla dzieci okazały się zbyt trudnymi, by zachować optymizm i wynikały niebanalne kryzysy.

 

 

Żadne korzenie, czy wzniesienia (wszak prawie w górach wychowane) tak nie demotywowały dzieci do dalszej podróży jak te piaski na drodze.

 

 

Lody na otarcie łez okazały się u nas zbyt małym pocieszeniem,

 

 

dlatego m.in. raz zrobiliśmy dłuższy postój na akrobacje w parku linowym.

 

 

Na odcinkach asfaltowych zaś miśki pociskały nieraz z taką prędkością, że trudno było ich dogonić. Dzieci miały już dosyć terenowej jazdy, więc 5go dnia zrezygnowaliśmy definitywnie ze szlaku pieszego i pokonywaliśmy odcinki do najciekawszych punktów wyprawy drogami publicznymi. Mąż zawsze pierwszy, jako przewodnik, za nim jedno lub dwoje dzieci, ok. 50m przerwa (by auta miały nas jak wyprzedzać, bez narażania nas na niebezpieczeństwo) i kolejny smyk lub smyki a za nim/i ja nadzorując ich poprawną jazdę. Niestety nie udało nam się ukończyć podróży, po 4ch godzinach jazdy w lekkim deszczyku, przyszły takie ulewy, że dalsza jazda była zbyt niebezpieczna. Zabrakło nam 23km do "tablicy" Krakowa, a ponieważ dzieci były już mocno zmęczone, więc zrezygnowaliśmy z dalszej podróży i znajomi z Krakowa odebrali nas z Pieskowej Skały.

 

Dziś, gdy emocje już opadły, mimo wszystko jednogłośnie wszyscy możemy powiedzieć, że istotnie pieszy Szlak Orlich Gniazd jest piękny. Wapienne skały w całej Jurze urzekały nas swoim urokiem, a ich pocięte dolinami erozyjnymi powierzchnie porywały Magdę do wspinaczki.

 

 

Zaglądaliśmy do każdej większej dziury i jaskini jakie napotkaliśmy po drodze.

 

 

Nie odpuściliśmy niemal żadnego zamku ani strażnicy. Ku uciesze dzieciaków dwie noce nocowaliśmy w dużym namiocie z dwoma sypialniami (jedna dla nas, druga dla nich) i dużym przedsionkiem na rowery. Pół namiotu woził mąż, a drugie ja. Każdy miał zapakowane własne śpiwory i minimum odzieżowe. Resztę woziliśmy my. Zamiast sakw czy toreb typowo rowerowych dla dzieci sprawdziły się zwykłe plecaki turystyczne mocowane gumami do bagażników, które w chwilach większych kryzysów zarzucaliśmy sobie na plecy puszczając delikwenta jakiś odcinek na luzie dla rozładowania emocji. Poozostałe dwie noce przespaliśmy wygodnie w domku kempingowym w Podzamczu i schronisku PTSM w Olkuszu z wysokim komfortem za niewielkie pieniądze (zwłaszcza dla członków PTSM, czyli nas ).

Przejechaliśmy łącznie 158km w 5 dni, najkrótszy dzienny dystans to 25,5km, najdłuższy 41,2km. Pieszo pokonaliśmy odcinek od Zamku w Mirowie do Zamku Bobolice i z powrotem (po rowery).

 

 

Dzięki gościnności naszych znajomych zwiedziliśmy Wawel i stare miasto, a w drodze powrotnej autem odwiedziliśmy zamki w Korzkwi, Ojcowie i Tenczynie.

Na szlaku zjedliśmy kilka kilogramów lodów, 3 przepyszne bogate obiady, raz smakołyki z grilla i tonę cukierków .

 

 

Upadaliśmy i wstawaliśmy niezliczoną ilość razy, niejednokrotnie nosiliśmy i prowadziliśmy rowery. Ocieraliśmy łzy i pocieszaliśmy wzajemnie smutne twarzyczki, ale widoki rekompensowały nam trud, a najważniejsze, że byliśmy w tym pięknym miejscu razem i mamy wspaniałe wspomnienia... i jeszcze tam wrócimy, bo ominęła nas Pustynia Błędowska, Ojcowski Park Narodowy i jaskinie w okolicach Jerzmanowic.

 

Edytowane 15 Września 2016 przez annogre

[szy]

Świetne. Zazdroszczę! :]

 

Też byliśmy na Jurze w tym roku, z Częstochowy do Smolenia, Podzamcza i w końcu Zawiercia. Ale w większości na rowerowych szlakach. A że i te czasami dawały nieźle popalić, to wyobrażam sobie, co się mogło dziać na pieszych!

 

* * *

 

Nie wiem właściwie, nie pamiętam, jak mówią turystyczne przepisy, ale bezpieczniej dla rodziny wydaje się zostawić ojca z tyłu, w ten sposób ten najsilniejszy może mieć oko na całą grupę, a i zdecydowaną, przemyślaną postawą na tyłach może powstrzymać jakiegoś natarczywego samochodziarza przed zbyt odważnym wyprzedzaniem.

 

Szy.

Edytowane 3 Października 2016 przez szy

[annogre]

Świetne. Zazdroszczę! :]

 

Też byliśmy na Jurze w tym roku, z Częstochowy do Smolenia, Podzamcza i w końcu Zawiercia. Ale w większości na rowerowych szlakach. A że i te czasami dawały nieźle popalić, to wyobrażam sobie, co się mogło dziać na pieszych!

 

* * *

 

Nie wiem właściwie, nie pamiętam, jak mówią turystyczne przepisy, ale bezpieczniej dla rodziny wydaje się zostawić ojca z tyłu, w ten sposób ten najsilniejszy może mieć oko na całą grupę, a i zdecydowaną, przemyślaną postawą na tyłach może powstrzymać jakiegoś natarczywego samochodziarza przed zbyt odważnym wyprzedzaniem.

 

Szy.

 

No właśnie tylko te piaski na szlaku tak wkurzały i osłabiały dzieci, bo do korzeni i ciągania rowerów pod górę są przyzwyczajone (w takim rejonie mieszkamy ).. A co do jazdy asfaltem, to akurat ten model idzie nam sprawniej (też jestem dość silna i bezczelna hehe), w żadnej innej konfiguracji to nie zdawało egzaminu .

[chudzinki]

 

 

jestem dość silna i bezczelna hehe

Niech no Cię tylko namierzą Ci co piszą np. w temacie o "Moje dygresje..." to będziesz się musiała tłumaczyć  .