Krótko mówiąc - albo rower spełnia normy, albo producent musi udowodnić w badaniach, że produkt jest bezpieczny. Tylko że badania przeprowadzone przez producenta są z założenia traktowane jako niewiarygodne (były przypadki, w których sądy odrzucały takie ekspertyzy). A ekspertów nie związanych z producentami rowerowymi (rzeczoznawców sądowych) w zasadzie w Polsce nie ma.

Autor artykułu chyba nie do końca wie, jak przebiega proces certyfikacji i badania zgodności. Badania na zgodność z daną normą przeprowadza się w laboratorium posiadającym akredytację (Polskie Centrum Akredytacji). Wtedy zgodność z normą potwierdzona jest protokołem z badań sygnowanym przez zaufaną jednostkę i mało kto będzie próbował podważyć taki protokół (poniesienie kosztów ponownych badań, dziesiątki a nawet setki tyś PLN).

Badania na zgodność z normą w jednostce nie posiadającej akredytacji są mniej więcej warte tyle, co papier na którym zostały wydrukowane. Oczywiście w deklaracji zgodności można napisać cokolwiek i powołać się na dowolną normę (papier przyjmie wszystko). Jednak producent robi to wtedy na własną odpowiedzialność i ryzykuje tym, że jak konkurencja doniesie na niego m.in. do UOKIK (wydaje mi się, że UOKIK nie wszczyna takich postępowań "z urzędu"), to może być pozamiatane...

Inna kwestia... Normy czasami pisane są przez ludzi kompletnie oderwanych od rzeczywistości i tu raczej leży problem. Formalnie rower górski nie jest rowerem górskim w myśl definicji 2011/786/UE, gdyż nie jest dopuszczony do poruszania się po drogach publicznych (brak stosownego osprzętu). Nie daje za to głowy oczywiście, bo nie jestem specjalistą.

Kolejna "nieścisłość" w artykule:

Tak się składa, że żaden z tych producentów nie produkuje komponentów w Europie i norm naszych spełniać nie musi.

To też nie jest prawdą. Jeżeli producent chce wprowadzić produkt na rynek europejski, produkt musi spełnić określone dyrektywy (oznakowanie CE), bez względu na kraj pochodzenia.