Błoto i dekolty
Po wczorajszej przygodzie, dzisiaj czym prędzej udałem się do serwisu, aby naprawić łańcuch. Spece uporali się z nim w 3 minuty, więc miałem chwilkę, aby obejrzeć ofertę sklepu, w którym ów serwis funkcjonuje. Mając na uwadze rzeczoną wtopę i wszelkie inne potencjalne zagrożenia, powoli myślę o zakupie zestawu survivalowego w sakwie zintegrowanej z chwytakiem na bidon, czy w dowolnej innej konfiguracji. O ile 1,5 km z buta to pikuś, o tyle wizja awarii z dala od domu, np. w środku lasu, nie jawi mi się w różowych barwach.
Mając sprawny rower, nie mogłem sobie odmówić treningu. Z chaty wyskoczyłem ok.19.30, więc ściemniało się, ale i tak machnąłem 13 km (bez przystanków, yupi!). Dzisiaj było trochę asfaltu, podjazdów i sporo błota. Uwielbiam brodzić w takim syfie. Kurtka zapięta pod szyję i jazda!
Żeby nie było jałowo, wspomnę, że zaczynam się niepokoić o siebie. Otóż oglądam się za rowerzystami. Nie jest dobrze. Gdy mijam się z jakimś osobnikiem na bicyklu, biegam wzrokiem po jego maszynie, sprzęcie i ciuchach. Ja chyba wariuję. Też tak macie? Oczami wyobraźni widzę jednak ogromną zaletę tego narastającego skrzywienia: latem dziewczęta jeżdżą pochylone, z głębokimi dekoltami...
Kończę tym optymistycznym akcentem, wrrr!
13 komentarzy
Rekomendowane komentarze